Błądzące słowa

Książka ta przynosi pierwszą całościową prezentację filozofii Jacques'a
Rancière'a na gruncie polskiej humanistyki. Tego rodzaju synteza musi jednak
uwzględnić kilka specyficznych czynników. Po pierwsze, Rancière to myśliciel
adyscyplinarny, operujący w przestrzeni dyskursywnego niedookreślenia. Jego
ambicją pozostaje wytyczanie dróg pomiędzy różnymi domenami, pozwalające
zawiesić związane z nimi uprawomocnienie władzy. Podążając tymi drogami,
przecinamy terytoria tradycyjnie zarezerwowane dla teorii polityki,
socjologii, psychologii, estetyki, historii literatury, itp. Po drugie, wedle
francuskiego filozofa wszelkie myślenie zasadza się na ponownym przemyśleniu,
przemieszczającym przedmiot z miejsca, w jakim się zwyczajowo ujawnia. Dlatego
Błądzące słowa to próba wielostronnej problematyzacji szeregu zagadnień i
pojęć (takich jak dzielenie zmysłowego, policja i polityka, nieme słowo,
niezgoda i in.). Po trzecie, namysł Rancière'a wyłania się ze sporu; by
zrozumieć oryginalną ideę politycznego upodmiotowienia czy koncepcję
emancypacji wyrażoną przy wykorzystaniu figur "mistrza ignoranta" oraz
"filozofa plebejskiego", trzeba zrekonstruować polemiki, z których one
wyrastają. Z tego względu pierwszoplanowymi bohaterami tej książki stają się
tacy myśliciele, jak Michel Foucault, Pierre Bourdieu, Louis Althusser,
Chantal Mouffe czy Alain Badiou. Równocześnie w centrum zainteresowania
znajduje się, zgodnie z tytułem, filozofia literatury. Analizom zmiennych
historycznie reżimów sztuki towarzyszą interpretacje kanonicznych dzieł,
których autorami są pisarze różnych epok (Gustave Flaubert, Max Jacob, Bertold
Brecht, Vladimir Nabokov, Philip Roth). Literatura ujawnia tutaj swój utajony
polityczny potencjał, albowiem modyfikuje mapę tego, co możliwe do pomyślenia,
nazwania, odczucia i zdziałania.